Trail by the Sea - Machtig mooi, maar ook machtig AFGEZIEN!
Trail by the Sea 2015 - Machtig mooi en machtig AFGEZIEN op deze marathon!
21 feb ’s morgens om 9:15 op weg naar Kop van Schouwen samen met loopmaat Maarten Nellestijn. We hadden geslapen bij mijn zus en zwager Lydia & Marcel (B&B & Bike) in Sommelsdijk en na lekker uitgeslapen te hebben, kwamen we om 10:05 aan in de buurt van de meld plek in Westerschouwen.
Toen we in de buurt waren regende het iets en de lucht was dreigend in het noord-westen maar met redelijk blauwe stukken in zuid-westen. De voorspelling voor hier was dat er kans was op een beetje regen met een stevige westelijke bries.
Na wat filevorming zagen we dat we naar een P buiten het dorpje werden geleid. We zouden ca. een km moeten teruglopen. Nou ja – goede warming up :-) De startnummers en T-shirt hadden we snel en bij binnengaan van het restaurant liep ik neef Leon Loeve tegen het lijf. We spraken elkaar even en wensten elkaar succes. Voor hem een echte thuiswedstrijd – hij is dus goed bekend met het parcours, hij had al gezegd dat het zwaarder was als 2014.
In het restaurant waren zelfs nog een paar stoelen vrij waar we ons konden voorbereiden. Buiten gekomen liep ik Dennis Stoutjesdijk tegen het lijf, die ken ik via FB. Ook hem sterkte gewenst en tegen 11 uur het strand op, het was even dringen geblazen en op het strand
liep ik nog een FB bekende tegen het lijf nl. Ferry Bervoets. Ook met hem een praatje gemaakt en geluk gewenst.
Toch mooi weer!
Het was intussen droog en de zon begon goed door te prikken toen het Hoornsignaal voor de start klonk. Geen regen wel koud en dus een flinke wind, geen regenjas aangedaan maar wel 3 lagen bovenkleding en onder mijn tight een dunne technisch ondergoed.
De start vanaf het strand was deze keer uniek, want met ca. 900 hardlopers sowieso het grootste deelnemersveld, maar dat kwam mede door de gelijktijdige start met de 1/2 marathon, die achter ons stonden en de andere kant op zouden lopen.
Het was uiteindelijk iets te warm gebleken, maar veel last heb ik er niet van gehad. Gestart met handschoenen aan, maar die konden uit toen we meer het binnenland in gingen.
Rustig van start - niet dus!
Ik zou met Maarten oplopen en rustig aan doen. Hij zag het als training en ik wilde eerste helft mijn hartslag laag houden. Maar ja, mijn hartslagmeting deed het de eerste km’ers weer eens niet dus starten we toch te snel.
Na keerpunt Pijlerdam, liepen we over een stuk dijk ca. 1km terug en vervolgens voor een 1e keer het strand op. Er zouden nog vele malen volgen met dito veel mul zand!
Na 4 km zei ik tegen Maarten dat hij lekker zijn eigen tempo moest gaan draaien want ik liep gewoon te snel.
Pijn is niet fijn!
Al vrij snel was Maarten uit beeld en ik kreeg na 10km al last van mijn rechter voet en hamstring pees rechts. Blessures die ik ca. 2 weken terug had opgelopen,
maar waarvan ik dacht dat ik ze wel de baas was.
Niet dus! Ik slikte dus toch maar 2 paracetemols, die ik voor de zekerheid had mee genomen. Dit moest me dan maar een beetje op weg helpen.
Hier kwam blijkbaar een loop-lus, want ik zag in tegengestelde richting Leon al aan komen lopen. Die riep nog ‘beetje tempo Rob’ of zoiets. Op dat moment had ik nog wel redelijke goede moed overigens.
Na ruim 13km was de 1e drinkpost, ik droeg drinken bij me en deed dus alleen een greep naar stukjes banaan. Ik kon het nog wel ge
bruiken dacht ik!
Op ca. 18km de bekende bunker, die zal altijd wel in het parcours blijven als blikvanger.
Tegen de 20km had ik mijn hartslag dan idd terug laten zakken naar 160 en af en toe natuurlijk hoger bult op. Had ik vorig jaar de macht om eigenlijk constant te looppassend ook bult op, dat ging vandaag helemaal niet.
Drinkzak en op de helft!
Voor het eerst liep ik met trail drink rugzak (raidlight xp6) en die was perfect. Zodoende pakte liet ik bij de drinkposten de dames en heren vrijwilligers staan met hun bekertjes drinken, al is het fijn om ze tegen te komen. Ik pakte dus alleen wat stukjes banaan op.
Na 20km gunde ik mezelf mijn 1e stuk zelf gemaakt vruchten kruidkoek en daarna mijn 1e flesje met zelf gemaakte sportdrank. Dit geeft dan toch weer een kleine broodnodige mentale prikkel. Dus blijven gaan maar weer.
De 1/2 marathon had ik gelopen binnen 2u05'. Maar omdat ik mijn tempo omlaag moest schroeven, wist ik eigenlijk al dat de beoogde 4u30' het niet ging worden vermoedelijk.
500+ hoogtemeters
Het is dus een marathon met ruim 255 hoogte- en 250 omlaag-meters en dan vaak ook nog met mul zand!
Minder kilometers getraind!
Het zal deels ook te maken hebben met andere voorb
ereiding conform 'sportrusten' waarmee ik bijna de helft minder km’ers getraind heb in de voorbereiding, al had ik in mijn topweek toch nog 60km op de teller staan, maar 2014 was dat bijna 100km geweest, met toen nog een Heuveltraining van 32km.
Maar de pijn in voet en been braken me op. Gelukkig was het prachtig zonnig weer, een groot contrast met de rest van oost Nederland begreep ik later. Als we ook nog eens regen hadden gehad weet ik niet of ik het uiteindelijk gered had!
Wel kan ik zeggen dat ik het dus uitgelopen heb ondanks minder km'ers trainen, het maximum was 18,2km, nl. de Jutberg Trail (16,2km), waar ik helaas voornoemde voetblessure opliep!
Na een giga stuk stijgen en dalen over alleen maar los zand gingen we het strand weer op. Ik lette al niet meer op het feit dat ik alleen maar ingehaald werd. Op voorhand had ik dit willen voorkomen door rustig te starten en dan 2e helft vlammen. Dat vlammen werd dus bij wijzen van spreken rennen met een uitgegooid anker.
Hup het strand weer op maar eerst weer over zo’n hoge duin. In noordelijke richting maar er liepen ook hier ons weer lopers tegemoet, dus weer een grote lus. Iets verderop herkende ik Leon aan zijn witte outfit, ik liep een beetje zijn richting op – ik zag dat hij in een een soort trance was, want hij zag me niet. Ik riep hem aan en riep vervolgens dat ik het wel uit zou lopen, maar blessures had. Ik heb hem daarna niet meer gezien.
Mul zand en stoppen of niet!?
Kilometer verderop weer het strand af, mul zand en de steile duin weer over. Een grote lus dit keer en ik zat gevoelsmatig echt al stuk, maar pas 28km gelopen. Na deze lus kwam weer een duinopgang naar strand en hier stond een EHBO wagen. Verleidelijk om te stoppen, maar ja dat doe je toch sowieso niet voor 35km!
Haklanding
Ontspannen lopen ging dus al lang niet meer en nu spookte ook door mijn kop dat Maarten wel heel lang op mij zou moeten wachten. Vervolgens op het strand was afzien, paar keer gewandeld zelfs, maar ja daarna weer op gang komen was ook zwaar met die hamstringpees. Overwoog dus weer even om terug te lopen naar de EHBO wagen. Besloot om toch door te sjouwen. 1 km verder, weer die twijfel – alsnog terug gaan, maar gelukkig gingen we hier het strand weer af. Wat ik achteraf eerder had moeten doen is overgaan van voorvoetlanding op Hak-landing. Dat gaf wel weer iets verlichting, waardoor ik nu weer ff door kon.
'En waar zat Maarten nu!?' dacht ik nog steeds. Kortom, mijn motivatie was tot een dieptepunt gedaald!
Bij 34km stond een vrijwilligster en ik vroeg haar of ik uit kon stappen hier. Ze had ‘Gelukkig’ geen telefoon, dus ik moest sowieso door naar de laatste drinkpost 2km verderop. Vooruit maar weer, dat zou dan maar mijn eindpunt worden!
Mentale steun in de rug!
Maar wat denk je, vlak voordat ik bij drinkpost kwam, liep Richard Maquelin me achterop. Hij herkende me van de FB fotos en ik vertelde hem dat het niet goed meer ging. Waarop hij zei ‘Rob je kunt nu toch niet stoppen, het staat zo lullig, Niet gefinishd! en het is nog maar een stukkie’.
Op de foto lach ik nog voor de foto denk ik, want echt blij was ik niet ;-)
Bedankt Richard, je was op dat moment mijn reddende engel – echies waar. Pakte een paar stukjes banaan en vroeg nog is het echt 42km (niet langer wat ik vermoedde)? Nee, het was nog 7km.
Hoef niet te zeggen dat het vervolg me machtig zwaar viel. Nog eens 2 paracetemols ingeslikt. Heeft het geholpen, achteraf denk ik wel, want 2 dagen na de trail had ik het gevoel dat mijn voet gekneusd was.
Nu in dit laatste stuk werd ik constant ingehaald en af en toe meer strompelend voor mijn gevoel dan hardlopend. Demotiverend, maar uiteindelijk draaide ik bij 40km het strand op, laatste zware stuk. Het werd vloed dus het zand was los en zompig. Laatste 500m alleen mul zand en toen weer die lange hoge trap op. Boven en laatste 100m blij vermoeid afgelegd en ik was er., kreeg de medaille omgehangen, Hoezee, trots – nog nooit zo stuk gegaan, in heel mijn leven niet!
Maarten en Richard stonden me lachend op te wachten. Gefeliciteerd kerels en Richard bedankt.
De maaltijd was een beetje karig een kopje erwtensoep en een broodje. Maar goed, echt trek had ik op dat moment toch niet. Terug gekomen bij de auto met nog steeds de zon schijnend, hebben we de alcohol vrije Weizen om en om opgedronken. Heerlijk en toen op weg naar huis. Het was ca. 5 uur. Bij de weg, heb gedurende de marathon niet 1 keer hoeven te plassen en pas thuis weer naar toilet geweest.
Naar huis - niet fijn met overal pijntjes :-)
De huisreis viel me ook zwaar, hoe te zitten in die stoel. Met een pijnlijk achterwerk en voet. Maarten kreeg nog kramp onderweg in zijn voeten. Onderweg belde Wineke maar ik had mijn mobiel achterin liggen, maar Marten belde wel ff naar huis – Wineke vroeg hoe het gegaan was, tja, het korte verhaal, ze was trots op ons.
Heb Maarten weer thuis afgezet niet meer mee naar binnen gegaan, ik wilde naar huis maar moest nog ff tanken. Thuis lekker gedouched en mezelf getrakteerd op een uitsmijter. En vervolgens lui op de bank gelegen. Mijn pijnlijke plekken wel even gemasseerd en vroeg naar bed.
Leon heeft super goed gelopen in 3u52’ petje af hoor op dit uiterst zware parcours met ruim 500m hoogtemeters. Zelf heb ik uiteindelijk een uur langer over gedaan (4u52:35) en Maarten in een niet onverdienstelijke 4u19’.
Nu de andere dag overal nog pijn, weer gemasseerd, maar het komt goed. 2 weken rust en herstel.
Enne, wel meer lange km’ers maken. Het wordt een combinatie van sportrusten en souplesse methode. Heb me nu al voorgenomen om tenminste langere heuveltrainingen te doen, tot ca. 25km ipv 14km.
Ik heb het toch maar weer even geflikt er zijn 25% uitvallers geweest en Maarten zei tegen me dat hij nog nooit zoiets zwaars had meegemaakt. Ik kan er over meepraten. 2016 weer – zeker te weten. Zwaarder als nu kan het nooit worden , Maarten weet het zo net nog niet :-)